بیماری دیابت یک بیماری متابولیک مزمن و شایعی است که حداقل صد میلیون نفر در جهان به آن مبتلا می باشند، اما شیوع بیماری در نقاط مختلف یکسان نمی باشد. در کشور ما بیش از دو میلیون نفر به این بیماری مبتلا می باشند. پیشرفت امکانات تشخیصی و درمانی در بیماران دیابتی با افزایش میزان بقا بیماران، بر میزان شیوع عوارض افزوده است؛ بطوری که در این بیماران خطر عوارض قلبی دو برابر، بیماریهای کلیوی 17 برابر، بیماریهای چشمی 25 برابر و گانگرن اندام ها 50 برابر افراد عادی ذکر گردیده است. طبق مطالعه ای که در آمریکا در سال 1999 منتشر شد، میزان بقای عمر قابل انتظار برای بیماران دیابتی 15-10 سال پایین تر از جمعیت عمومی می باشد (1). با توجه به اینکه عوارض دیابت در اکثر موارد در سالهای فعال زندگی، فرد را مبتلا می کند، لذا عواقب اجتماعی- اقتصادی فراوانی بدنبال دارد. روشن است که تشخیص و کنترل بیماری و عوارض حاد و مزمن آن، نیازمند صرفه هزینه های قابل توجهی از طرف بیماران و سیستم بهداشتی- درمانی جامعه می باشد. طبق محاسباتی که در سالهای اخیر در این زمینه در کشور ما صورت گرفته است و با توجه به افزایش سرسام آور این هزینه ها، روش های مختلفی برای کاهش هزینه های اقتصادی دیابت در جوامع مختلف جهان ارائه شده است. ما در این مقاله، مروری اجمالی بر این مطالعات داریم ...

دیابت نوع 1 ناشی از حمله خودایمنی علیه سلول های بتای مولد انسولین بخش درون ریز پانکراس است. درمان های رایج برای دیابت نوع 1 از جمله بررسی گلوکز قند خون ناشتا و تزریق مکرر روزانه انسولین، برای جلوگیری از مشکلات بیماری کافی نیست. تنها درمان واقعی دیابت نوع 1، جایگزینی توده سلول بتا است که معمولا با انجام پیوند پانکراس و جزایر لانگرهانس صورت می گیرد. اما کمبود بافت های دهنده، کاربرد گسترده این روش ها را محدود کرده است. درک مکانیسم های ازدیاد سلول های بتا به کمک دانش تکوین پانکراس و راه های استفاده از این مسیرها، محققان را قادر ساخته است تا روش های نوینی برای تولید، تکثیر و نگهداری سلول های بتا ابداع کنند. ویژگی سلول های بنیادی در نوسازی و امکان تمایز به انواع سلول های متفاوت، توجه دانشمندان را برای استفاده از این سلول ها برای تولید سلول های مولد انسولین در محیط آزمایشگاهی به خود جلب کرده است. در مدل های حیوانی دیابتی، با استفاده از سلول های مولد انسولین مشتق از سلول های بنیادی، بهبودی دیابت حاصل شده است. در این مقاله مروری، به دنبال بیان تکوین پانکراس برخی از پیشرفت های اخیر را مطرح می کنیم که عمدتا در زمینه تمایز و دستکاری ژنتیکی سلول های بنیادی جنینی و بزرگسال به سلول بتای بخش درون ریز پانکراس است و احتمالا اساس درمان آینده را تشکیل می دهند.

شناسایی عوامل خطرساز در پیش گیری از بیماری دیابت مفید می باشد. در تعداد زیادی از مبتلایان هیچ عامل خطرساز زمینه ای وجود ندارد بلکه وجود سابقه خانوادگی و ژنتیکی اهمیت دارد، به همین منظور خطوط پوستی انگشتان دست در بیماران دیابتیک نوع I به عنوان شاخصی از زمینه ژنتیکی مورد بررسی قرار گرفته است. در این پژوهش نمونه گیری از اثر انگشت 124 فرد مبتلا به دیابت نوع یک مراجعه کننده به درمانگاه های غدد و دیابت در بیمارستان های شهرهای اراک، کاشان و قم و 120 فرد سالم به عنوان گروه کنترل با روش Purvis-smith انجام شد. نتایج به دست آمده از تست مربع کای نشان داد تفاوت معنا داری در بین انگشتان دست افراد بیمار و سالم وجود دارد (P<0.05). نتایج آزمون همبستگی نیز نشان داد که بین پارامترهای شمارش خطوط انگشت میانی دست راست بین زنان سالم و بیمار و فراوانی کل شمارش خطوط بین دست راست زنان سالم و بیمار همبستگی وجود ندارد. نتایج آزمون T-test در سطح احتمال %5=a، نشان داد که نه تنها تفاوت معناداری بین شمارش خطوط انگشت کوچک دست چپ بین مردان مبتلا به دیابت نوع یک و گروه کنترل (P=0.012) موجود است، بلکه فراوانی کل شمارش خطوط دست مردان دیابت نوع یک و گروه کنترل (P=0.002) از نظر آماری معنادار است که عامل موثر در ایجاد این تفاوت، وجود بیماری دیابت نوع یک می باشد.

زمینه و هدف: دیابت ملیتوس یک بیماری مزمن متابولیک بوده که شیوع گسترده آن به همراه عوارض خطرناکی همچون بدخیمی است. گزارشات اخیر حاکی از کاهش ریسک سرطان پروستات در بیماران دیابت ملیتوس است. هدف از این تحقیق بررسی اثر دیابت بر سطوح سرمی PSA در میان مردان مبتلا به دیابت است که مشکلی در دستگاه ادرار گزارش نداده اند. مواد و روش ها: مطالعه حاضر روی 75 مورد مبتلا به دیابت و 75 مورد غیردیابتی هم سن به صورت تصادفی ساده در بین سال های 2016 تا 2017 انجام شد. اطلاعات دموگرافیک بیماران از جمله سن، مدت زمان ابتلا به دیابت ملیتوس، وجود نفروپاتی دیابتی، آنتی ژن اختصاصی پروستات سرم (PSA) (کل و آزاد) ثبت و با گروه شاهد مقایسه شدند. یافته ها: بیماران دیابتی و گروه شاهد از نظر سن و سال، اختلاف آماری معنی داری نداشتند. میانگین سطح سرمی PSA کل و آزاد، در بیماران دیابتی 0/04± 1/63 نانوگرم در میلی لیتر و 0/14± 0/20 و در افراد سالم 0/91± 2/36 و 47/32± 0/0 بود که سطح سرمی PSA کل و آزاد و نسبت آن ها در گروه دیابتی نسبت به افراد سالم به طور معنی داری کم تر بود (0/001

لیکن پلان یک بیماری پوستی مخاطی مزمن است که شیوع زیادی دارد. ارتباط بین لیکن پلان و دیابت ملیتوس نخستین بار توسط Grinspan و همکارانش در سال 1964 مطرح گردید. در مطالعه حاضر، شیوع لیکن پلان دهانی در یک گروه 101 نفری از مبتلایان به دیابت ملیتوس نوع I و II (گروه آزمایش) با یک گروه 103 نفری از افراد سالم که از نظر سن و جنس مشابه گروه آزمایش بودند، مقایسه شده است. میانگین سن بیماران گروه آزمایش و شاهد به ترتیب 46.3 و 44.6 سال بود. 64.6 درصد از بیماران گروه آزمایش را زنان و 35.6 درصد از آنها را مردان تشکیل می دادند. تحقیق حاضر نشان داد که شیوع لیکن پلان دهانی در مبتلایان به دیابت (4.95 درصد) بیش از افراد سالم گروه شاهد (1.94 درصد) است. با وجود این، تفاوت معنی داری میان دو گروه از نظر شیوع لیکن پلان دهانی ملاحظه نشد (P>0.05).

دیابت ملیتوس نوع 2 یک معضل مهم برای سلامت عمومی است که بیش از 285 میلیون نفر در دنیا به آن مبتلا هستند. بر اساس گزارش سازمان بهداشت جهانی، در سال 2000 میلادی تقریبا 2 میلیون ایرانی دارای دیابت بوده اند. پیش بینی شده است تا سال 2030 تعداد افراد مبتلا به دیابت نوع 2 به 6.4 میلیون نفر افزایش یابد. تمرینات ورزشی نقش حیاتی در پیشگیری و کنترل دیابت نوع 2 بازی می کند. از آنجایی که نشان داده شده است فعالیت بدنی از پیشرفت دیابت نوع 2 جلوگیری می کند، بنابراین برنامه های ورزشی مناسب باید بیشتر در سیستم های مراقبت بالینی افراد در معرض دیابت نوع 2 قرار گیرد. در این مقاله بطور مختصر مسیرهای پاتوفیزیولوژیک بیماری دیابت نوع 2 مرور می شود. سپس با جزئیات بیشتر مزایای تمرین درمانی بر کنترل گلیسمیک و ریسک فاکتورهای قلبی عروقی در بیماری دیابت نوع 2، همراه با توصیه هایی برای شرکت در برنامه های ورزشی بحث خواهد شد.

لیکن پلان یک بیماری پوستی مخاطی مزمن است که شیوع زیادی دارد. ارتباط بین لیکن پلان و دیابت ملیتوس نخستین بار توسط Grinspan و همکارانش در سال 1964 مطرح گردید. در مطالعه حاضر، شیوع لیکن پلان دهانی در یک گروه 101 نفری از مبتلایان به دیابت ملیتوس نوع I و II (گروه آزمایش) با یک گروه 103 نفری از افراد سالم که از نظر سن و جنس مشابه گروه آژمایش بودند، مقایسه شده است. میانگین سن بیماران گروه آزمایش و شاهد به ترتیب 46.3 و 44.6 سال بود. 64.6 درصد از بیماران گروه آزمایش را زنان و 35.6 درصد از آنها را مردان تشکیل می دادند. تحقیق حاضر نشان داد که شیوع لیکن پلان دهانی در مبتلایان به دیابت (4.95 درصد) بیش از افراد سالم گروه شاهد (1.94 درصد) است. با وجود این، تفاوت معنی داری میان دو گروه از نظر شیوع لیکن پلان دهانی ملاحظه نشد (P>0.05).